Możemy otrzymać zbawienie nie dzięki jakimkolwiek swoim uczynkom, lecz wyłącznie przez wiarę, która jednoczy nas z Chrystusem. W Biblii dobre uczynki nie są walutą, za którą mogę kupić bilet do nieba; są dowodem na to, że już do nieba zmierzam.

Bóg posłał na świat swojego Syna, Jezusa Chrystusa, który stał się człowiekiem, umarł na krzyżu i zmartwychwstał.

Bóg, pełen miłości, wybrał tych, których postanowił zbawić – uratować od grzechu i jego konsekwencji. Uczynił to przed stworzeniem świata, nie ze względu na jakąkolwiek zasługę wybranych, lecz wyłącznie z powodu swojej łaski.

Nie jesteśmy w stanie podźwignąć się ze stanu upadku, ponieważ obciąża nas grzech pierworodny: odziedziczyliśmy po Adamie winę, którą wciąż powiększamy przez własne grzechy, a każda część naszej natury jest zepsuta i skłonna do zła.

Z powodu upadku utraciliśmy doskonałą więź, jaka łączyła nas z Bogiem. Bóg, jako sprawiedliwy Sędzia, nie może pozostawić grzechu bez kary. Dlatego spadł na nas Jego gniew, zostaliśmy skazani na życie w świecie pełnym cierpienia i śmierci, a ostatecznym losem, który powinien nas spotkać, jest wieczne potępienie.

Pierwsi ludzie, podając w wątpliwość miłość i mądrość Boga, oraz pragnąc niezależności od Niego, okazali Mu nieposłuszeństwo i upadli w stan grzechu, pociągając za sobą również wszystkich swoich potomków.

Prawo Boże to wszystko, czego Bóg oczekuje od człowieka. Wypływa ono z doskonałego charakteru Boga, a jego sednem i fundamentem jest miłość: w pierwszej kolejności do Boga, w drugiej – do naszych bliźnich.

Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo, jako mężczyznę i kobietę, przeznaczonych, by oddawać Mu chwałę przez posłuszeństwo Jego Prawu oraz panowanie nad całym stworzeniem.

Bóg stworzył świat z niczego, jedynie aktem swojej woli. Nie zrobił tego, by zaspokoić w sobie jakąś potrzebę, lecz by ukazać swoją chwałę i podzielić się swoją miłością.

Jedyny Bóg jest od zawsze wspólnotą trzech osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego, równych sobie nawzajem w mocy i chwale.